Patrick Faber dus, kind van de mooie voetbalclub vv
Nieuw-Buinen. In 1998 was hij zeventien, deze Patrick Faber. Hij speelde in de
A's met bekende namen van weleer: Albert Nijhof, Davy Komdeur, Harrie Tulp, Martijn Wiffers en noem ze allemaal maar op. Patrick Faber bleef
zichzelf, knokte altijd en voor elke meter. Een sieraad voor elke club. En wat
zit hij ermee dat zijn club nu onderaan staat in de zondag eerste klasse F.
Hij leerde veel van al die grote spelers van toen: Loewi
Piebes zat ook in het sterrenteam van eind jaren negentig toen Nieuw-Buinen
steeds beter werd en in 2002 zelfs de hoofdklasse bereikte. Patrick Faber
leerde veel van hem, maar van veel meer spelers: Henry Meijerman en onder meer
René Alberts. Hij speelde na 1998 in een lager team zoals hij eigenlijk
jarenlang deed. Druk met werk, net niet goed genoeg voor het eerste door het beleid
van de vv, namelijk spelers van buiten halen. Dat deed de club jarenlang:
dertig jaar is niets. Het was een keuze en de club en het publiek hebben er
jarenlang lekkere vruchten van geplukt, maar anno 2018 staat de club niet meer
zo stabiel als toen. Toen niets loos, want dikke driepunters tegen topploegen
als Hoogeveen, MSC en onder meer Sneek. Verre reizen gemaakt en veel
meegemaakt. "Ik heb echt veel van die jongens geleerd. Mooie tijd was het.
Echt heel mooi", aldus de nu 38-jarige.
Faber maakte in de periode dat hij bij de selectie van
Nieuw-Buinen zat goede tegenstanders mee: Wessel Woortman van Musselkanaal
bijvoorbeeld en ook speelde hij tegen een ander fenomeen, Ronnie Berkenbosch
van FC Wolvega. Faber kon voetballen en wilde dus op het middenveld, maar de
toenmalige trainer van Nieuw-Buinen, Jan Kloetstra, gaf hem amper vijf minuten
speeltijd soms. Faber: "Ik wilde op het middenveld. Na vijf keer op
zondagochtend halve wedstrijden in het tweede en lang op de bank zei Kloetstra
'vijf minuten voor tijd Faber erin'. Ik bleef gewoon zitten. Een jaar erna naar
SJS. Toen in het derde van Nieuw-Buinen. Van mijn 22ste tot mijn 24ste ging ik
naar Duitsland. Voetballen bij Erika-Altenberge in de 1. Kreisliga. Dat was ook
een mooie tijd. Ik ben toen overigens kapotgetrapt door die Duitsers. Als je er
een door de benen speelde dan moest je dat ontgelden. Een zware, maar mooie
tijd. Ik trainde vier keer per week.”
Patrick Faber bleef altijd voetballen en verkaste na
Duitsland weer naar Nieuw-Buinen om er in het derde te gaan spelen. Vervolgens
ging hij TEVV en Meeden en bleef altijd Patrick Faber. “Ja, daar kan ik niks
aan doen. Ben altijd zoals ik ben. Tegen Jan Kloetstra zei ik gewoon dat ik
niet wilde spelen en bleef gewoon zitten toen hij me vlak voor tijd wilde
inzetten. Dat doen er niet veel.” Het is Faber ten voeten uit, een man die het
niet heel gemakkelijk heeft gehad; zijn dochtertje is met een zeldzaam
groeisyndroom geboren en dat heeft hem behoorlijk geraakt. “Ik ben toen gaan
schrijven. Dat lucht enorm op. Ik doe dat graag. Onder meer voor de dorpskrant
in Nieuw-Buinen.”
Voetballen doet Patrick Faber niet meer. Vorige week
stopte hij ermee. De reden? Te vaak geblesseerd en te druk met werk. Faber
werkt in de zorg en speelde zijn wedstrijdjes nog af en toe in Nieuw-Buinen 3,
maar kon het niet meer combineren. “Zal wel in de genen zitten; mijn vader
kreeg op 27-jarige leeftijd al een zware blessure.” Er is nu tijd genoeg om
voetballen te kijken, maar bij Nieuw-Buinen 1 zal men Patrick Faber niet gauw
zien. “Ik ken er niemand van en speel liever met eigen jongens in de derde
klasse.” En daarmee is meteen weer een karaktereigenschap van hem genoemd:
gewoon zeggen wat hij denkt. Daar weet trainer Jan Kloetstra alles van.
